Corona levensles
-
inzichten vanuit het Hiernamaals
Dinsdag 8 september 2020
We mogen contact opnemen met iemand in het Hiernamaals die door een besmetting met het Corona virus ziek geworden is en vervolgens overleden is.
We mogen hem of haar vragen hoe hij of zij het ziekteproces ervaren heeft en wat hij of zij er achteraf gezien van geleerd heeft.
We weten nog niets over deze persoon.
Het enige wat we doorgekregen hebben, is dat deze persoon in maart 2020 na een besmetting met het Corona virus overleden is.
Beste meneer of mevrouw, die in maart 2020 aan Corona overleden is.
Dankjewel dat jullie contact met mij opnemen. Dat voelt heel bijzonder. Als je eenmaal hierboven bent, kun je niet meer met iemand op Aarde spreken.
De meeste mensen kunnen dat contact niet leggen. Het is ook afgeschermd.
Een essentiële levensles
Ik heb op dit moment een gevoel dat ergens tussen 'triest' en 'een bijzonder proces' in zit.
Het voelt aan de ene kant als verdrietig, vanwege een plotseling afscheid en de paniek bij de achterblijvenden.
Aan de andere kant is dit ook een heel bijzonder proces, een bijzonder gebeuren.
Het roept respect, ontzag in mij op, dit proces. Het voelt als een essentiële levensles, die begonnen is tijdens mijn ziekte op Aarde en nu nog steeds doorgaat, nu ik boven ben.
Een innerlijke keuze
Natuurlijk was de ziekte op dat moment pijnlijk. Natuurlijk roept het angst op.
Toch is dit geen gewone ziekte. Het is ook opvallend dat het zich mondiaal afspeelt.
Het gaat om een innerlijke keuze die iedereen moet maken. Dat is ook de reden waarom deze ziekte, dit virus, zo besmettelijk is en waarom zoveel mensen het virus oppikken.
Ik heb me afgevraagd of ik die innerlijke keuze op een andere manier had kunnen maken.
Of ik op een andere wijze dit innerlijk proces had kunnen aangaan.
Ik heb daar geen antwoord op.
Het is goed zoals het gegaan is
Het voelt voor mij - hoe moeilijk het ook was toen ik nog op Aarde was en ziek was - dat het goed is zoals het is gegaan. Zelfs als ik daar nu ook veel pijn bij voel.
Het voelt als pijn over mijn innerlijke onbeweeglijkheid toen ik nog op Aarde was. Ik denk niet dat ik zonder dit ziekteproces innerlijk in beweging gekomen zou zijn zoals dat nu in mij gaande is.
Als mens wil je graag vasthouden aan het oude, het bekende. Althans, ik was zo. Ik hield van tradities en koesterde de oude 'normen en waarden'.
Daar is op zich ook niets mis mee, je moet die nooit zomaar overboord gooien.
Deze tijd vraagt om verandering
Het is alleen niet goed als je van binnen verhardt, verstart, niet meegroeit met de tijd. Als je niet wilt voelen hoe deze tijd om verandering vraagt. En dan bedoel ik niet dat iedereen de barricades op moet gaan.
Deze tijd vraagt om innerlijke bezinning, innerlijke flexibiliteit. Om alles opnieuw te bekijken.
Wie zijn we als mensen en waar gaan we naar toe? Zijn we wel op de goede weg?
Als je alleen al naar de milieuproblematiek kijkt, onze Moeder natuur, dan is dat alleen al een bewijs dat we onze koers moeten bijstellen, dat onze uitgangspunten voor geluk en welvaart niet meer kloppen.
Moeder Aarde geeft ons duidelijk aan dat wij over de grenzen van de natuur en onze planeet heen gaan. En dat is ons thuis, de Aarde is ons thuis. Zonder Aarde kunnen we niet leven.
Kon niet met de tijd meegroeien
Om eerlijk te zijn maakte ik me er niet zo druk om toen ik nog leefde.
Natuurlijk: je vindt het zonde van de natuur en je maakt je zorgen. Maar ik zette dat besef niet om in daden. Ik veranderde mijn politieke kleur er ook niet om.
De verandering moest maar van de overheid komen. Dat zou ik best vinden.
Maar dan niet eens gaan stemmen volgens het inzicht dat de mens zo niet verder kan gaan.
Achteraf vind ik dat zo tegenstrijdig.
Je leeft als het ware in een cocon. De cocon van je vertrouwde leven. Daar wil je niks aan veranderen. Je hebt het goed samen. Je hebt je kleinkinderen. Je wilt gewoon prettig wonen en een goede oude dag.
Ik kon innerlijk niet echt in beweging komen, niet meegroeien met de tijd. Met wat deze tijd van ons vraagt.
Als je eens wist hoe het nu met mij gaat
Ik denk niet graag aan mijn ziekteproces terug. dat is heel snel gegaan. Ik had veel angst.
Mijn omgeving zat propvol angst en paniek. Het leek het einde van de wereld.
Tot ik naar boven ging. Ik voelde daar de stilte. Een wonderlijk mooie serene stilte.
Ik was gestorven in angst en kon het ineens allemaal relativeren. Ik kon er zelfs een schoonheid in zien.
De schoonheid van het leven dat mij - eenmaal boven - omarmde. De liefde die ik voelde, als een warme deken om me heen. Ik zag de mensen op Aarde. Zij vonden het erg voor mij.
Ik dacht, als je eens wist hoe het nu met mij gaat. Ik voel me zo goed, zo gedragen.
Een essentiële levenskeuze
Als je tijdens het Corona ziekteproces overgaat, staat jouw overgaan in het teken van een essentiële levenskeuze, het gaat om de bereidheid tot innerlijke verandering, overgave aan het leven, het loslaten van levensangst.
Als je dan boven komt, word je gedragen door die levensles en daarin begeleid.
Natuurlijk sla je eerst wild om je heen, als je nog maar nauwelijks beseft waar je bent.
Het overgaan kan zo snel gaan en je bent in angst gestorven. Door de benauwdheid (de levensangst) maar ook door de paniek van de mensen om je heen die je koste wat kost in leven willen houden.
Ook heel begrijpelijk, maar de zin achter deze ziekte wordt niet verstaan, niet gehoord, niet begrepen. Ze zien alleen dat je het zo benauwd hebt en niet goed kunt ademhalen.
Angst voor mijn levensangst.
Meebewegen in het veranderingsproces
Het is meer dan een virus. Het is niet alleen een klein onzichtbaar deeltje in de lucht dat bij je naar binnendringt en dan veel schade aanricht. Dat is de simpele, 'platte' interpretatie van dit gebeuren.
Waarom wordt de één er heel ziek van en de ander niet?
Dat heeft ermee te maken of je kunt meebewegen in het veranderingsproces waar we in zitten.
Door levensangst ontstaat benauwdheid.
Als je met zo'n virus in aanraking komt, kun je - onbewust - twee dingen doen.
In overgave gaan en het innerlijke proces aangaan om levensangst, angst voor verandering, los te laten of je daar - juist vanuit die levensangst - heftig tegen te verzetten.
Dan schiet je juist in de angst en dan schiet je ook 'in dat virus'. Zo heb ik het ervaren.
Ik ging precies 'de verkeerde kant op'. Ik zat zo in elkaar dat ik eigenlijk niet anders kon.
Wat levensangst met je doet
Ik zeg dit niet om anderen, die nog op Aarde zijn, een tip te geven over hoe je het beste ermee om kunt gaan als je ziek wordt. Dat kun je heel moeilijk bewust bijsturen.
Ik probeer alleen inzichten over te brengen en misschien ook om de angst voor deze ziekte in een ander daglicht te stellen.
Het is eigenlijk angst voor een stukje mondiale levensangst, de angst voor grote veranderingen. En de één heeft daar duidelijk veel meer last van dan de ander.
Ik weet niet hoe ik in een volgend leven anders zou gaan leven dan ik nu deed.
Wat ik wel weet, is dat ik nu, hierboven, heel veel leer van wat levensangst - en dat heb je meestal onbewust - met je doet.
Goed verzekerd
Zolang jouw leven veilig van een leien dakje loopt, goed verzekerd, getrouwd, kleinkinderen, een mooi huis, dan denk je dat je geen angst kent. Nee natuurlijk niet, je hebt je veiligheid rotsvast om je heen gebouwd.
Het valt me op dat ik als eerste in het rijtje 'goed verzekerd' noemde. Eén van de peilers van onze welvaartsstaat.
Je wilt primair veiligheid, lekker eten in je boodschappenkarretje en daarna komt de rest - heel ver weg - op een tweede plaats.
Is er dan een bereidheid tot verandering? Nauwelijks. En dat was een spiegel van mijn innerlijk.
Ik was als de dood (:~) voor innerlijke verandering. Wilde ook mijn innerlijke zekerheden niet loslaten. Mijn ideeën en gevoelens over mezelf en het leven, daar mocht en kon niemand aan tornen. Daarin was ik onverzettelijk.
Innerlijke vrijheid
Met zulke mensen op de planeet, mensen zoals ik, waarvan er miljoenen rondlopen, verandert er niets en loopt de boel hartstikke dood.
Tijdens mijn leven was ik absoluut niet links georiënteerd en ik maak nu ook geen pleidooi voor het links of rechts gedachtengoed.
Dit gaat om innerlijke vrijheid, de mogelijkheid om innerlijk te kunnen veranderen als het leven dat van je vraagt, als het leven dat van ons vraagt.
Dat heeft niks met politieke kleur te maken, want zowel links als rechts kunnen vastzitten in hun eigen denkbeelden.
Je zou eigenlijk overal het beste uit moeten kunnen halen.
Een idee is goed als het resoneert met innerlijke verandering, met flexibiliteit, met menselijkheid, met liefde voor de Aarde. Als het ruimte geeft voor mensen om te groeien.
Misschien ben ik te breedsprakig.
Corona proces heeft me veel geleerd
Mijn Corona proces heeft me veel geleerd, heeft me nederig gemaakt, heeft me geleerd om van het leven te houden hoe het komt en hoe het gaat. Er is altijd een nieuwe kans, vroeg of laat.
Ik wou dat ik tegen mijn nabestaanden kon zeggen dat het goed met mij gaat. Dat ze niet om mij hoeven te treuren omdat mijn ziekbed moeilijk was en onverwacht, omdat ik nog meer had willen zien in het leven, van mijn oude dag genieten met mijn vrouw en kleinkinderen.
Natuurlijk zou ik af en toe op een verjaardagsfeest willen zitten en een knuffel willen geven. Maar dat kan nu geloof ik op Aarde ook niet :~)
Maar verder ben ik nu zo rijk. Ik leer zo veel.
Je slaat je kinderen over
Jullie zeiden net: je slaat je kinderen over, in het rijtje. Tot mijn verbazing deed ik dat inderdaad.
En ik geloof dat ik dat eerder in dit gesprek ook deed.
Dat geeft al aan hoe zeer ik tijdens mijn leven op Aarde in mijn eigen, vaste belevingswereld leefde.
Natuurlijk houd ik van mijn kinderen. Maar ik zag mezelf als opa. Mijn oude dag met de kleinkinderen, samen met mijn vrouw.
Ik ben er zelf verbaasd over hoe vaak ik een 'verkeerde' volgorde aanhoud. Ik schaam me er bijna voor.
Ik ben blij dat mijn familie het niet leest. Op Aarde let je op je woorden en zeg je alles 'sociaal correct'. Nu komt het er spontaan uit zoals het was.
Kan ik ook weer van leren. Ik leer hier zoveel. Dat is razend boeiend.
Tot slot
Ik geloof dat we het gesprek wel kunnen beëindigen, voor ik nog meer 'sociale foutjes' maak.
Ik heb gezegd wat ik graag wilde vertellen en ik hoop dat jullie er iets aan hebben. Ik ben ook niet onfeilbaar hè, nog steeds niet en hier ook niet :~)
Dank jullie wel voor dit tijdelijke podium. Het was me echt een plezier, een genoegen en ik zal het ook weer missen als het gesprek klaar is. Het was heel bijzonder, dank jullie wel!